20 dagen verder
Inmiddels zijn we nu 20 dagen verder. We zijn 10 april gestart met de nieuwe medicatie in de hoop dat dit gaat werken en zijn ziekte tot rust laat komen. Hij krijgt nu het middel Tacrolimus, deze onderdrukt het lichaamseigen afweer systeem tegen vreemde cellen. Schakelt dus net als zijn cellcept zijn immuun uit. Deze alleen nog wat heftiger en heeft wat meer bijwerkingen. Best we een spannend middel dus. Maar ja we begonnen met goede optimisme hier aan naast zijn prednison en cellcept. Voelde ons net een apotheek met al die spuitjes medicatie. Bijna direct lieten zich de eerst bijwerken zich zien, trillende handen, extreme vermoeidheid, hoofdpijn en buikpijn. Ons arme mannetje z'n lijfje moest direct hard werken. 14 april moesten we gaan bloedprikken om te kijken hoe het ging. Helaas bleek zijn waarde nog te laag en werd de Tacrolimus opgehoogd en mochten we de 17e stoppen met de cellcept. 21 april moest hij opnieuw bloedprikken en helaas was het nog steeds niet goed en moest de medicatie inmiddels weer omhoog. Hij kreeg toen al 6 ml (3mg) 2x per dag. Helaas werden ons mannetje z'n ogen steeds dikker en verloor z'n eetlust en we wisten het direct, kassa! Hallo nefrotische syndroom, recidief!! En zo zijn we de 28e opnieuw weer op volle dosis 50mg prednison gegaan om het weer tegen te gaan. (hij kreeg al 30 mg om de dag preventief)Dit was wel even balen en toch even het gevoel van verslagenheid. Waarom komt zn ziekte dwars door de medicijnen heen, waarom blijft het niet gewoon weg. Stomme ziekte. 29 april moest hij opnieuw bloedprikken en vandaag kregen we daar van de uitslag. Helaas was het nog niet goed en gaan we nog hoger met de medicijnen. Tacrolimus 8ml (4mg) 2x per dag en 10 mg prednison per dag. En krijgt hij er tabletten bij met extra calcium en vit D (want de prednison vreet hem helemaal leeg) Maar zei de arts z'n eiwitten was minder, dat wisten we al en is natuurlijk top. We zijn er dus nog niet en alles is nog zo onzeker. We houden hoop en willen zo graag dat dit voor hem de oplossing gaat zijn.
Ondertussen is het vakantie, proberen we gezellige dingen te doen. Ons mannetje vind het heerlijk de rust even geen school en haast. Buiten spelen, computeren en zelfs z'n eerste zwemles bij de nieuwe zwemschool. Op die momenten merk je soms niet dat hij ziek is terwijl hij 3 tellen later om valt van vermoeidheid, pijn in z'n lijfje heeft en hard begint te huilen. (nog te zwijgen over de woedeaanvallen gedurende de dag) Voorlopig leven we even van dag op dag en zijn we wekelijkse gast bij de arts. Blij dat onze arts zo goed voor hem zorgt en ons het vertrouwen geeft dat wij het goed doen.
Reacties
Een reactie posten