Ronde 2 Rituximab

Gisteren om 09:00 mochten wij ons melden voor ronde 2 van de Rituximab behandeling. Kleine man had er helaas dit keer echt totaal geen zin in en dit begon gisteren avond al met het voorstel of zijn broertje niet in plaats mocht. Met 2 man sterk luid schreeuwend, schoppend en slaan hebben we hem in de auto moeten zetten, hij was volledig in paniek want hij wist wat er ging komen. |Gelukkig werd hij tijdens het rijden al snel rustig maar voelde je zijn spanning zitten. Toen we aankwamen bij het ziekenhuis en naar binnen moesten begon hij opnieuw met tranen en vragen "naar huis". Als afleiding daarom maar begonnen met een zeer gezond surprise ei die hij zelf mocht uitzoeken in het winkeltje. Dat maakte al veel goed en konden we even rustig acclimatiseren beneden in de grote hal aan een bankje. Eenmaal boven aangekomen op de afdeling was het geen grote verrassing dat de medicijnen weer vertraging hadden en we daar op moesten wachten, dus eerst maar weer meten en wegen, bloeddruk 110/65 en zuurstof 97. Na het prikdrama van de vorige keer hadden we besloten de arts gelijk op te roepen zodat er dit keer in 1x geprikt ton worden. dus om 09:45 aan de premedicatie en toen om 10:00 gelijk door naar de behandelkamer voor het infuus. Om hem toch een beetje af te leiden, aangezien het drama opnieuw begonnen was met gillen, huilen en vragen om 'naar huis' zette de verpleegkundige een speciaal dia-apparaat aan met een filmpje die zich afspeelde op de muur, nou dit was toch wel erg mooi. Mede dankzij de premedicatie werd hij wat rustig en slaperig en 2 tellen later was daar de arts. In maar liefst 1 beweging zat de infuusnaald gelijk op zijn goede plek en spoot het bloed er uit, gelukkig want de kleine man was weer volledig overstuur van de pijn. Alles werd netjes afgeplakt en ingetaped en het infuus was klaar. Nu was het wachten op de Rituximab die ze nog aan het maken waren. om 10:45 was deze er gelukkig en kon er gestart worden. Kleine man deed het verder erg goed en lag heerlijk op bed tv te kijken. Toen opeens kwam er wel een hele spannende en leuke verrassing voor de deur staan, de Cliniclowns. Bellenblazend en met gekke liedjes en grapjes kwamen zij 10 minuten even een glimlach op zijn gezichtje toveren, echt heel bijzonder. Helaas was mama net zo onder de indruk dat ik helemaal vergeten ben om foto's te maken. Maar het was echt geweldig, dankbaar dat ze dit deden. Verder ging het eigenlijk erg snel, tv kijken, broodje eten, banaantje en een koekje en toen was het al weer 14:15 en zat het er al weer op en mochten we lekker naar huis toe. Omdat de verpleegkundige wist van zijn mooie dapper dagboek kreeg hij alle kabeltjes mee neer huis zodat hij die in zijn boek kon stoppen. Dat vond hij helemaal geweldig en werden natuurlijk thuis gelijk laten zien aan zijn broers en zus. Wat was het vandaag een grote jongen en wat deed hij het ondanks de 1000x "nu naar huis" toch geweldig. We hopen dat het gaat aanslaan en we begin juli goede resultaten zullen horen en dan van de CellCept medicatie af mogen. We gaan het afwachten.