Opnieuw op wachtbankje

Afgelopen zondag 4 december 2016 was de laatste Prednisolon dag. Na 5 weken waarvan 4 weken afbouwen zit het er weer op en is hij stabiel. Opnieuw in remissie en op het wachtbankje. Dit blijf ik toch wel de moeilijkste tijd vinden, afwachten tot het weer gebeurt.

Vandaag hebben we weer de grote bloedcontrole moeten doen in het ziekenhuis. In de wachtkamer was het al klagen om naar huis te gaan want hij wist al lang wat we gingen doen en dat dat niet leuk is. Vier grote buizen vol mochten er weer gevuld worden en net als elke keer weer was het een lastig klusje. Mooie duidelijke vaten maar dik bloed wat steeds stopt. Naast alle nierfuncties word er gelijk een volledig bloedbeeld van allergieën mee genomen om te kijken of daar in vergelijking tot vorige keer iets aan verandert is zodat we daar mee kunnen werken. Volgende week tijdens de controle afspraak horen we al deze uitslagen.

Verder zijn het drukke dagen geweest voor onze kleine man. Zo vertelde ik in de vorige blog dat hij opnieuw een oorontsteking had maar deze inmiddels gelukkig weer weg is. Sinterklaas is bij ons thuis geweest en heeft de kinderen super verwend en kleine man is dus super blij met zijn nieuwe speelgoed.

Wel is de vermoeidheid ingeslagen en met deze kou een flinke verkoudheid. Zijn beenpijn lijkt wat minder maar is nog steeds elke dag verschillend. Het feit dat hij weet dat hij ziek is gebruikt hij tegenwoordig steeds vaker zelf om zijn gelijke te halen "ik mag een toetje ik ben ziek" of "ik mag bij mama slapen ik ben ziek". We kunnen er gelukkig om lachen al is het soms wel zielig dat hij zo denkt en het doorheeft.

Wel heeft de kinderarts de verklaring getekend voor "stichting de opkikker". Misschien dat zij hem een momentje in het zonnetje kunnen zetten. Dat verdient hij best wel.

Verder gaat alles rustig verder en zijn we erg blij dat hij stabiel is en hopelijk mag blijven. Maar de arts is niet overtuigd dat dit de laatste keer was. We vervolgen ons avontuur.