3jaar RS overwonnen.

Vandaag is het 3 jaar geleden dat onze man opgenomen werd met extreme RS-Virus. Het is en blijft toch een verdrietig iets als ik er te lang bij na denk. Maar wat een engeltjes hebben hem toen door dat diepe dal geholpen en die vreselijke ziekte laten overwinnen.

Hoe het nu gaat?

We zijn al weer wat weekjes verder en we mogen best tevreden zijn. De medicijnen slaan tot nu toe goed aan en geven geen allergische reactie. Dus we mogen er vanuit gaan dat het zijn werk doet. Wel is ons mannetje van druk naar bom explosie verandert. Zijn motortje blijft maar lopen en zit geen seconde stil. En als het even niet gaat zoals hij in zijn hoofd heeft zitten explodeert zijn bommetje, rent tegen muren op, laat zich op de grond vallen en is even volledig buiten zichzelf. Dat is wel erg lastig soms. Op advies van de arts nu versneld aan het afbouwen met de Prednisolon, de dader volgends hem dus we zijn heel benieuwd. Zijn beenpijn is helaas nog niet veel beter geworden. Zo zijn we afgelopen weekend naar het bos gegaan zonder kinderwagen en had hij het echt wel even zwaar en veel pijn, maar konden wij mooi pijlen waar zijn pijngrens lag. Tevens is hij nog net zo moe tussen zijn schooldagen door als anders, denk ook niet dat dit zal veranderen. Maar we mogen niet klagen. Zijn albusticks zijn negatief voor eiwitten en dus lekt hij niks wat super goed is natuurlijk. We hebben weer even adem pauze dus, iets wat echt wel even fijn is na alles. Dus samen lekker genieten van alle mooie dingen en het mooie weer buiten. Trots op onze lieve man.