Leven

Het leven is mooi, het leven is uitdagend, het leven is doorgaan, het leven is keuzes maken en het leven is soms het dat gene verliezen waar je het allermeeste van houd. Soms is het leven gewoon heel oneerlijk.

afgelopen nacht lang wakker gelegen na het bericht van een kennis waarvan haar baby'tje met 20 weken zwangerschap veel te snel van is geboren en gestorven. Iets wat voor hun als ouders een vreselijk verdriet zal zijn.

Het heeft me aan het denken gezet aan 3 jaar geleden dat de artsen ons vertelde dat wij een vruchtje / kindje verloren waren en ons andere kindje zouden gaan verliezen. Nog steeds doet dat bij het denken de tranen in me ogen springen. Het verdriet van het verlies van een deel van jou en het aankomende verlies van je kindje dat je nog mag dragen. Ik weet nog goed hoe extreem overstuur ik was toen het bloeden begon en ik wist dat het over zou zijn.

Moedernatuur is zo vreselijk oneerlijk soms.

Nog elke dag blijft het verdriet van de zwangerschap van ons wonder mij bij. Blij dat we hem nog elke dag in armen kunnen sluiten. Dat er engeltjes zijn die over hem waken en hem elke keer weer uit die diepte naar boven trekken. Wat hebben wij toch een geluk.

En al klinkt het zweverig maar ergens lijkt het dat het zieltje van ons verloren kindje bij ons terug gekomen te zijn, in onze jongste zoon. De liefde die onze twee mannetjes samen hebben is ongelofelijk.

Maar wat doet dat verlies van iemand die dat verdriet echt moet doorstaan toch een verdriet. Iets wat je geen enkele vrouw gunt. Iets wat nooit zou mogen gebeuren.