Onzekerheid
Onzekerheid. Veel in het leven is onzeker. Het begint smorgends als je op staat en je gaat er avonds mee naar bed al denkend aan de volgende dag. Je weet nooit wat er kan gebeuren of hoe dingen lopen. Nee onzekerheid is wel de lastigste vraag om te beantwoorden. Zeker als je kindje ziek is en je niks voor hem kan doen.
We leven inmiddels al geruime maand in die onzekerheid. En met die onzekerheid komt de angst. Bang voor terugvallen. Angst dat z'n nieren het begeven. Angst dat het lichaam het opgeeft. Angst dat we ons kleine mannetje zullen verliezen. Angst voor de onzekerheid voor onze toekomst. En dan heb je nog de boosheid. Waarom ons mini mannetje, waarom deze vreselijke ziekte, waarom deed de huisarts niks, waarom maakte ze deze fout. En vooral de boosheid dat er op juist z'n moment niemand is ondanks de openheid en steeds laten weten hoe het gaat. Geen belletje, berichtje, bezoekje niks. Boos, gefrustreerd, onzeker en bang.
Momenteel worden we geleefd. We gaan door en doen onze dingen die elke dag van ons gevraagd worden. Alles gaat op automatische piloot. Kinderen aankleden, ontbijten, naar school, clubjes, huishouden, koken, in bad, voorlezen en naar bed. Alsof je elke dag weer opnieuw beleeft maar het niet de zelfde dag is. Dat je telefoon gaat en je alweer die afspraak vergeten bent omdat je hoofd een soort vergiet geworden is die al 100 jaar gelden z'n einde had gevonden. Van medicatie, na medicatie, na medicatie. Hoofd omhoog en schouders er onder. En als iemand je dan vraagt hoe je het toch zo knap allemaal maar red zou je het liefst wensen dat je zo iemand met een bulldozer kon overrijden om de pijn in je hart niet te laten overheersen. Sterk blijven voor jezelf en voor je gezin.
Ondanks alles proberen we zoveel mogelijk leuke dingen te doen. Naar de speeltuin, onze volkstuin of gewoon een lekkere wandeling met de honden. We eten wat lekkers of dollen als gekken over de grond. Belangrijk dat elk kind zijn plekje terug krijgt, zich weer als kind mag voelen en zich geen zorgen hoeft te maken. Een papa en mama om zich heen en vooral veel liefde en waardering krijgt. We knuffelen veel en ik hou van jou is een belangrijk woord geworden.
Want jeetje wat hou ik van me gezin. Van me kindjes, van me man.
Samen gaan we die onzekerheid tegemoet. Samen!
We leven inmiddels al geruime maand in die onzekerheid. En met die onzekerheid komt de angst. Bang voor terugvallen. Angst dat z'n nieren het begeven. Angst dat het lichaam het opgeeft. Angst dat we ons kleine mannetje zullen verliezen. Angst voor de onzekerheid voor onze toekomst. En dan heb je nog de boosheid. Waarom ons mini mannetje, waarom deze vreselijke ziekte, waarom deed de huisarts niks, waarom maakte ze deze fout. En vooral de boosheid dat er op juist z'n moment niemand is ondanks de openheid en steeds laten weten hoe het gaat. Geen belletje, berichtje, bezoekje niks. Boos, gefrustreerd, onzeker en bang.
Momenteel worden we geleefd. We gaan door en doen onze dingen die elke dag van ons gevraagd worden. Alles gaat op automatische piloot. Kinderen aankleden, ontbijten, naar school, clubjes, huishouden, koken, in bad, voorlezen en naar bed. Alsof je elke dag weer opnieuw beleeft maar het niet de zelfde dag is. Dat je telefoon gaat en je alweer die afspraak vergeten bent omdat je hoofd een soort vergiet geworden is die al 100 jaar gelden z'n einde had gevonden. Van medicatie, na medicatie, na medicatie. Hoofd omhoog en schouders er onder. En als iemand je dan vraagt hoe je het toch zo knap allemaal maar red zou je het liefst wensen dat je zo iemand met een bulldozer kon overrijden om de pijn in je hart niet te laten overheersen. Sterk blijven voor jezelf en voor je gezin.
Ondanks alles proberen we zoveel mogelijk leuke dingen te doen. Naar de speeltuin, onze volkstuin of gewoon een lekkere wandeling met de honden. We eten wat lekkers of dollen als gekken over de grond. Belangrijk dat elk kind zijn plekje terug krijgt, zich weer als kind mag voelen en zich geen zorgen hoeft te maken. Een papa en mama om zich heen en vooral veel liefde en waardering krijgt. We knuffelen veel en ik hou van jou is een belangrijk woord geworden.
Want jeetje wat hou ik van me gezin. Van me kindjes, van me man.
Samen gaan we die onzekerheid tegemoet. Samen!
Reacties
Een reactie posten